Het NOS-journaal toont vandaag hoe het Ad Bos is vergaan, op de dag van zijn vrijspraak. Eerst nog even wat eten, dan op weg naar het Paleis van Justitie in Den Haag, waar de camera niet in de rechtszaal mag, bij de uitspraak van het Gerechtshof. Opgewekt reageert hij na afloop op de vrijspraak.
Van berusting naar apathie
Maar hij ziet er niet meer zo goed uit. Zijn gezicht is dikker en vooral matter geworden. Altijd heb ik een twinkeling in zijn ogen gezien, een soort van verwondering over wat hem is overkomen, die werd vermengd met berusting. Nu lijkt het alsof de berusting de overhand heeft gekregen en is ontaard in een soort apathie.
Ambtelijke machine
Hij zegt nog altijd trots te zijn op wat hij heeft gedaan. Maar zijn ogen spreken een andere taal, hier staat een gebroken man, de ambtelijke machine heeft hem klein gekregen. Al weet hij het zelf nog niet. En al blijf ik hopen dat ik het niet goed gezien heb, ik gun deze man een grote dosis levensplezier.
Oltmans en Hirsi Ali
Wat die ambtelijke machine bewoog, is niet rationeel te begrijpen. Er zijn in de loop der tijd nog meer voorbeelden geweest van figuren die door het brengen van een ongewenste boodschap in het nauw kwamen. Zoals Willem Oltmans, die door zijn opvattingen over Nieuw Guinea door toenmalig minister Luns in de ban werd gedaan en pas na vele, vele jaren procederen acht miljoen schadevergoeding kreeg. Ayaan Hirsi Ali maakte furore, maar conformeerde zich niet aan het politieke systeem en toen bleek dat ze had gelogen over haar echte naam, werd dat een stok om de hond te slaan.
Oprecht en onterecht
En er is nog een recent voorbeeld. De opvattingen van Geert Wilders over de islam, zijn destructief en gebaseerd op onterechte angst. Maar ik ervaar zijn motieven als oprecht, in tegenstelling tot degenen in het politieke establishment die weliswaar reële opvattingen over de islam hebben, maar die Wilders proberen klein te krijgen, ten koste van alles. Bij hen heeft hij zich door zijn litanie onmogelijk gemaakt, met als gevolg dat hij in een veel te laat stadium werd beveiligd. Het is goed afgelopen, maar de taferelen die zich aftekenden rond de weigering van het kabinet Balkenende III om adequate maatregelen te nemen, waren even zorgwekkend als treurig. De indruk ontstaat dat er niets is geleerd van de gang van zaken rond Pim Fortuyn.
Onecht en onrecht
En dan is er, naast vele andere klokkenluiders zoals Fred Spijkers en Paul Schaap, dus nog Ad Bos. De man die vele keren zijn nek uitstak en misdrijven aan de kaak stelde. De man die de Nederlandse staat miljarden euro's bespaarde voor bouwprojecten toen hij de meerkosten wegens concurrentievervalsing werden uitgebannen. De man die aanvankelijk door Justitie niet werd gehoord, ook al stapelden de bewijzen zich op. De man die vervolgens wel door Justitie werd gehoord als getuige, waarna hij tot verdachte werd gebombardeerd en zijn verklaring tegen hem werd gebruikt. De man die uit armoede in een camper woont omdat geen enkele werkgever of politicus de moed heeft hem in dienst te nemen, al staan zijn integriteit en maatschappelijke loyaliteit buiten kijf.
Fooi als dank
Ik ben niet in de positie dat ik hem in dienst kan nemen. Als ik geld had zou ik een donatie doen, maar ik weet niet waar ik dat geld naartoe kan sturen. Wat ik wel kan doen is Ad Bos publiekelijk steunen, het is jammer dat dit niet massaal gebeurt. Als de Nederlandse bevolking een kanaal heeft om te laten zien dat ze hem dankbaar is en achter hem staat, zou hem ongetwijfeld goed doen. Dat is misschien wel belangrijker dan de vele miljoenen aan schadevergoeding die hij, net als Oltmans, uiteindelijk wel zal krijgen. Als een fooi voor al het geld dat de staat heeft bespaard dankzij zijn moed.
Les voor de politiek
En er is nog een belangrijk effect te verwachten van deze publieke steun. De politiek leert dat de burgers van Nederland dit niet pikken. Eeuwen geleden was het een gewoonte van autoritaire heersers om brengers van een ongewenste boodschap te vermoorden. In een democratie mag zoiets niet getolereerd worden. De politieke cultuur om dergelijke signalen te ontkennen als zijnde ongewenst, moet veranderen. Het zou de politiek sieren als ze dankbaar zijn dat burgers moed, daadkracht en kennis gebruiken om het bestuur van de samenleving beter, efficiënter en rechtvaardiger te maken.
______________
Naschrift 23 juli 2010
Vanavond was in het tv-programma 1Vandaag een uitgebreide reportage over Ad Bos. Ik zie nu nog steeds een soort verbijsterde berusting in zijn ogen, maar toch ook (weer) minzame verwondering en relativeringsvermogen. Zelfs nu de Hoge Raad heeft besloten dat Bos toch weer kan worden vervolgd. Hij blijft er rustig onder. Ik merk dat mijn bewondering voor hem steeds groter wordt. Er komt een nieuw blog over hem, dat is zeker.
Enkele websites over klokkenluiders:
Klokkenluider Online
SDN over klokkenluiders
Tips voor klokkenluiders van FNV
Klokkenluider.tv, website van het tv-programma Zembla (met een speciale pagina met namen van bekende klokkenluiders)
zaterdag 6 december 2008
donderdag 20 november 2008
Visie en ondernemerschap - voortraject van de Vlerick Award
04.00u Vertrek uit Rotterdam
Vroeg op weg met Ton Kuik, deskundige op het gebied van besluitvorming. Hij levert de technische ondersteuning bij de verkiezing van de winnaar van de Vlerick Award voor ondernemerschap. Ik ben er vandaag bij als verslaggever.
06.45u Hemelse sfeer
De auto staat stil voor de poort van Vlerick Management School in Gent. Terwijl we uitladen piept een tram door de Vlaanderenstraat, in de richting van het monumentale stadhuis. De duisternis achter de omliggende gebouwen maakt langzaam plaats voor een blauwe gloed. Het belooft een heldere dag te worden.
07.05u Vormen tekenen zich af
We installeren de apparatuur in de kapel van dit voormalige seminarie. Het middenschip wordt gemarkeerd door vier pilaren van waarop vier heiligen neerkijken op het gewoel. In het midden van dat vierkant staat een even vierkante tafel. Niettemin zal daaraan een rondetafelgesprek plaatsvinden tussen drie hoogleraren, onder leiding van Frederic Delaplace van De Tijd en ondersteund door Ton Kuik van Bizi Producties. Perfect rond is wel de rails die wordt aangelegd om de tafel heen, waarop een cameraman zal rijden die het gesprek filmt. Dit gebeurt door audiovisueel bedrijf AcTVty.
7.15u Checks en kabels
Vijf mensen van AcTVty zijn vol in de weer met de aanleg van apparatuur. Ton Kuik installeert zijn pc’s met stemsoftware. Alle knopjes, metertjes, led’s en kabels worden verbonden, bekeken en gecheckt. Het parket op de vloer wordt tegen krassen beschermd met kleine stukjes tapijt onder de dwarsliggers van de rails. Niemand merkt dat enkele meters hoger, het orgel van de kapel een stilteconcert geeft. Zes koppen koffie op tafel stonden al enige tijd hun sfeervolle geur te verspreiden. Langzaam ontstaat het besef dat ze er vooral staan om opgedronken te worden.
7.20u Geur en kleur
Glas-in-loodramen met prachtige kleuren en boogjes bovenaan, laten steeds meer licht door. De koffie is op, er wordt weer druk gesjouwd. Wat niet functioneel is, wordt uit het zicht geplaatst: de opnames mogen geen storende elementen bevatten. Zo worden in een hoek twee biechtstoelen benut voor het verbergen van tassen en jassen. De heiligen in het middenschip, zien minzaam toe op het gedrang. Alsof ze in afwachting zijn van de hoogleraren ... alsof die bij hen te biecht zullen gaan.
8.00u Discussie
De vier heiligen in het middenschip van de kapel hebben al tweeduizend jaar een missie en dat geldt tegenwoordig ook voor ondernemers. Zeker de vier ondernemers die nu genomineerd zijn, anders zouden ze geen hoge ogen gooien bij de Vlerick Award 2008. “Het succes van een bedrijf mag niet alleen niet worden afgemeten aan de aandeelhouderswaarde, ook de andere stakeholders mogen daarover oordelen en uiteindelijk de samenleving als geheel”, zegt Hans Crijns. “Ondernemerschap is nodig om bedrijven tot groei te brengen en de samenleving tot bloei. Ondernemers zien kansen, terwijl managers vooral goed zijn in het efficiënt beheren van resources en leiders een team weten te inspireren. Deze vier genomineerde beschikken over een zeldzame combinatie van zowel ondernemerschap als management en leiderschap.”
Marion Debruyne ziet ondernemerschap vooral in gedrevenheid en het kunnen omgaan met continue verandering: “Een oorspronkelijk idee moet steeds aangepast worden aan een nieuwe realiteit. Om een bedrijf groot te maken moet je manager, ondernemer én leider zijn.”
“Alle genomineerden opereren in markten waar kleine verschillen aan input uiteindelijk een groot verschil in resultaat uitmaken”, vult Dirk Buyens aan. “Het motiveren van mensen lukt niet door een goede baas te zijn, maar primair door ze te betrekken bij een goede zaak.”
10.30u Voorbereiding
Na afloop van het rondetafelgesprek bespreekt de organisatie van de Vlerick Award 2008 de laatste voorbereidingen van de uitreiking op 12 april. Aan tafel: Frederik Delaplace van De Tijd, Martine Dykmans van Vlerick Alumni, Abe Wouters en Els Dekoninck van AcTVty plus Ton Kuik van Bizi Producties. Alles wijst erop dat het een spannende bijeenkomst gaat worden. Nadat eerder een publieksjury via internet over de genomineerden heeft geoordeeld, deed een vakjury dat. En uiteindelijk beslist de zaal mee via draadloze stemkastjes.
Het is van belang dat de genomineerden een krachtig profiel krijgen. Dit wordt onder meer gestimuleerd door ze tegelijk met de zaal te laten stemmen over een aantal stellingen. Ze nemen dus al een standpunt in voordat de uitslag van de zaalstemming bekend is en zullen daarna in de gelegenheid worden gesteld hun mening te geven over de stellingen. Deze worden ondergebracht in dilemma’s, zodat er heldere keuzes uit komen.
De voorbereiding gebeurt tot in de puntjes ... de puntjes op de i. Soms zelfs letterlijk: de formulering van iedere stelling moet duidelijk zijn en aanzetten tot discussie. De uitslagen van de stemmingen moeten snel beschikbaar komen, zodat de zaal geboeid blijft. Frederik Delaplace is als journalist weliswaar gewend vragen te stellen en discussies te leiden, maar hij moet als presentator in staat gesteld worden het overzicht te behouden in de wirwar van informatie die over de zaal heen komt.
De stellingen worden voorgelezen en geprojecteerd op een groot scherm. De ervaring leert dat het lezen daarvan ongeveer tien seconden duurt, dan is nog minstens twintig seconden nodig voordat alle stemmen zijn uitgebracht. Om deze tijd te overbruggen wordt besloten tot het spelen van een muziekje dat langzaam zachter wordt bij het sluiten van de stemming. Omdat bij de Vlerick Award nog geen ervaring is opgedaan met interactief stemmen, pleit Ton Kuik verder voor anticipatie op onverwachte verwikkelingen. Hij heeft bijvoorbeeld in eerdere bijeenkomsten meegemaakt dat sprake was van meerdere winnaars met een gelijke score.
17u Zeezicht
De laatste etappe van de dag is Kursaal Oostende, waar de uitreiking plaatsvindt op 12 april. Die avond zullen de duizend beste plaatsen in de zaal worden bezet door Alumni van Vlerick en andere aanwezigen. Maar het is nog lang niet zover. Door een labyrinth van gangen komen we uit bij het podium. Een team van wel tien inspiciënten is bezig het toneel in te richten voor een uitvoering door een beroemd flamencogezelschap.
Er beweegt van alles op en rond het podium. Lampen draaien als robotarmen in allerlei richtingen. Stellages worden aangebracht, decordoeken opgehangen, instructies geroepen. De zaal toont een pad dat schuin naar boven meandert, langs een spoor van groene ledlampjes in de vloer. Wie vanaf het balkon naar het podium kijkt, ziet een nog incompleet decor, daarboven een balustrade met ramen en daarachter de Noordzee. Kursaal ligt dus pal aan de kust in deze badplaats. Dat kan niet ver zijn van de plek waar binnenkort de as van de onlangs overleden Hugo Claus wordt verstrooid.
Maar plaats voor poëzie en tragiek is er niet. Bij het testen van de stemkastjes ontstaan problemen. Een laptop-pc meldt de aanwezigheid van maarliefst negen draadloze accesspoints. De meeste daarvan dienen voor dataverkeer van wifibezitters en een enkele voor het bestelsysteem van de horeca in het pand. Het kan zijn dat ook het drukke radioverkeer in de nabijgelegen haven roet in de ether gooit. Zeker is wel dat op de avond van de uitreiking (een zaterdag) de storing niet erger zal zijn dan op dit moment. Alle types stemkastjes worden uitgetest vanaf diverse plekken in de zaal, ze zijn gelukkig niet allemaal onderhevig aan de draadloze kakofonie. Abe Wouters en Ton Kuik bespreken welke types goed functioneren.
Het is tijd voor vertrek. Nog even een blik op de zee. Boven de groen golvende horizon hangen grote plukken blauw. Het is winderig en bepaald niet warm. Maar de hemel, die zich al heel vroeg openbaarde, heeft stand gehouden en zorgt nog steeds voor een helder zicht. We kijken terug op een vermoeiende dag en vooruit naar een veelbelovende uitreiking.
Ton Kuik (Bizi Producties)
Vlerick Award
(deze Robservatie is geschreven in april 2008)
dinsdag 18 november 2008
Bedankt, George W.
Wat krijgt je als je Saddam Hoessein optelt bij Osama bin Laden? Volgens George W. Bush is de uitkomst zo ongeveer het stuur waarmee de as van het kwaad wordt bediend.
Zware beschuldigingen
Maar als je gewoon de klanken samenvoegt, dan zou de uitkomst kunnen zijn: Barack Hussein Obama. Hoe is het mogelijk dat iemand met deze naam president van de VS wordt? Terwijl hij wordt bestookt met beschuldigingen als zou hij een 'terroristenvriend' zijn, een socialist en een moslim. Er zijn heel wat Amerikanen voor wie het niet uitmaakt welke van deze drie klopt, het is allemaal even erg. De beschuldiging dat hij niet eens het Amerikaanse staatsburgerschap bezit komt volgens Wikipedia van een partijgenoot die de kanditatuur van Hillary Clinton steunde.
Dit alles is door de realiteit terzijde geschoven. Obama krijgt nu de kans zich waar te maken en beschuldigingen te ontzenuwen.
Reagan en Rove
Ik zeg niet dat Osama bin Laden en Saddam Houssein er hoge ethische standaarden op na houden, maar het was al veel eerder duidelijk geworden dat ze niet samen een 'as van het kwaad' vormden. Ze hadden grote religieuze meningsverschillen, ze zaten dus niet auto's die dezelfde kant op reden, laat staan dat de assen met elkaar verbonden waren. De uitdrukking kwam trouwens van Karl Rove, de spindocter van Bush, wat twijfels voedde over het waarheidsgehalte . Zoals Ronald Reagan de uitdrukking 'evil empire' (de Sovjet Unie) nodig had om draagvlak te scheppen voor zijn defensiebeleid, zo had vader Bush de eerste golfoorlog nodig en zo had zijn zoon voor de wielen van het kwaad een as nodig die door Rove was (uit)gevonden.
Groter dan Kennedy
Daags na de verkiezingen besprak ik met kameraad Karel, waarmee ik regelmatig de wereldproblemen oplos, hoe de overwinning van Obama te verklaren was. We vergeleken hem met Kennedy. Toen zei een van ons 'hij is groter dan Kennedy' en de ander beaamde dat. Maar is dat genoeg voor de overwinning, bij een Amerikaans volk waar grote weerstanden bestaan tegen alles wat zelfs maar riekt naar progressief, zwart of islamitische komaf?
Te danken aan wanbeleid
McCain heeft fouten gemaakt in zijn campagne, terwijl die van Obama zo goed als feilloos verliep. Maar ik denk dat de overwinning bovenal is te danken aan George W. Bush. Door zijn beschamende optredens en doldwaze maatregelen werd de roep om verandering tot enorme hoogte opgestuwd. Voor wie nog twijfelde, gaf hij dit najaar het laatste zetje door het verwaarlozen van de economische recessie. Zonder dit wanbeleid was het Obama niet gelukt.
Zware beschuldigingen
Maar als je gewoon de klanken samenvoegt, dan zou de uitkomst kunnen zijn: Barack Hussein Obama. Hoe is het mogelijk dat iemand met deze naam president van de VS wordt? Terwijl hij wordt bestookt met beschuldigingen als zou hij een 'terroristenvriend' zijn, een socialist en een moslim. Er zijn heel wat Amerikanen voor wie het niet uitmaakt welke van deze drie klopt, het is allemaal even erg. De beschuldiging dat hij niet eens het Amerikaanse staatsburgerschap bezit komt volgens Wikipedia van een partijgenoot die de kanditatuur van Hillary Clinton steunde.
Dit alles is door de realiteit terzijde geschoven. Obama krijgt nu de kans zich waar te maken en beschuldigingen te ontzenuwen.
Reagan en Rove
Ik zeg niet dat Osama bin Laden en Saddam Houssein er hoge ethische standaarden op na houden, maar het was al veel eerder duidelijk geworden dat ze niet samen een 'as van het kwaad' vormden. Ze hadden grote religieuze meningsverschillen, ze zaten dus niet auto's die dezelfde kant op reden, laat staan dat de assen met elkaar verbonden waren. De uitdrukking kwam trouwens van Karl Rove, de spindocter van Bush, wat twijfels voedde over het waarheidsgehalte . Zoals Ronald Reagan de uitdrukking 'evil empire' (de Sovjet Unie) nodig had om draagvlak te scheppen voor zijn defensiebeleid, zo had vader Bush de eerste golfoorlog nodig en zo had zijn zoon voor de wielen van het kwaad een as nodig die door Rove was (uit)gevonden.
Groter dan Kennedy
Daags na de verkiezingen besprak ik met kameraad Karel, waarmee ik regelmatig de wereldproblemen oplos, hoe de overwinning van Obama te verklaren was. We vergeleken hem met Kennedy. Toen zei een van ons 'hij is groter dan Kennedy' en de ander beaamde dat. Maar is dat genoeg voor de overwinning, bij een Amerikaans volk waar grote weerstanden bestaan tegen alles wat zelfs maar riekt naar progressief, zwart of islamitische komaf?
Te danken aan wanbeleid
McCain heeft fouten gemaakt in zijn campagne, terwijl die van Obama zo goed als feilloos verliep. Maar ik denk dat de overwinning bovenal is te danken aan George W. Bush. Door zijn beschamende optredens en doldwaze maatregelen werd de roep om verandering tot enorme hoogte opgestuwd. Voor wie nog twijfelde, gaf hij dit najaar het laatste zetje door het verwaarlozen van de economische recessie. Zonder dit wanbeleid was het Obama niet gelukt.
vrijdag 10 oktober 2008
Armoede politiek gecorrigeerd
Armoede is onrecht! Dat is een favoriete uitspraak van politici, kerkleiders, en anderen die zich laten voorstaan op hoge ethische principes. Van de katholieke Hugo Chavez tot de islamitische Ghaddafi en de nog resterende lieden met sympathie voor de praktijken van regimes in het voormalige Oostblok. Plus een grote massa aan goedwillenden daar tussenin.
Goed bedoeld
Het is heel politiek correct om armoede onrechtvaardig te noemen. Als je er van de buitenkant tegenaan kijkt kan dat heel positief bedoeld zijn, het is in elk geval beter dan roepen dat armoede niet bestaat. Maar als je er zelf in zit, dan is het gewoon akelig. Je moet het hoofd boven water houden, de eindjes aan elkaar knopen. Niet je verstand op nul en je blik op oneindig, maar te midden van alle onzekerheid en dreigende paniek, je verstand paraat houden en je blik richten op morgen. Of alleen op vandaag, zodat je tenminste wat te eten hebt. En tegelijk je tanden op elkaar zetten om de moed erin te houden, terwijl je weet dat de realiteit niet moedgevend is. Vechten voor je leven, terwijl je weet dat je kwetsbaar bent. Met je rug tegen de muur (fysiek en emotioneel) speel je een soort simultaan schaakpartij, op leven en dood.
Armoede als eigen ervaring
Schrijven over armoede ter gelegenheid van Blog Action Day is een goede zaak. Maar degenen die schrijven zijn niet degenen die armoede aan den lijve ondervinden, anders hebben ze vermoedelijk geen pc en tijd om een blog te schrijven. Ze kunnen dus heel veilig en politiek correct hun terechte verontwaardiging bezingen.
Van mij mag Blog Action Day volgend jaar weer armoede als thema hebben. Maar dan beschreven vanuit het perspectief van degenen die armoede ondervinden. Want ook al zullen sommigen (velen) niet in staat zijn hun eigen bericht op internet te plaatsen, dat is nog geen reden om ze niet aan het woord te laten. Als ik mee doe, beloof ik een iemand die armoede heeft te adopteren, al is het maar voor één dag.
Vragen voor een interview
Ik spoor hem/haar op en maak een afspraak te voor de bewuste dag. Stel hij heet Charlie, ik vraag hem:
Ik verwerk dat tot een tekst voor een blog. Of ik regel een toetsenbord waarop Charlie dat zelf intikt. Ik maak een foto van hem en plaats het geheel op een speciale website die voor deze dag is opgezet.
Die website gaat een pracht van een mozaïek vertonen. Een bewoner van een slum in Nairobi staat tussen een dakloze uit Rotterdam en een aan lager wal geraakte alcoholist in een Russisch dorpje. Dankzij degenen die hun ervaringen melden en degenen die dat indien gewenst faciliteren met wat technische en verbale ondersteuning. Ik weet zeker dat het een verzameling wordt met pracht en kracht, kleur en geur, passie en compassie.
Minder vrijblijvend
Daar wordt de wereld rijker van. Wie vroeger met een boog om signalen van armoede heen liep, maakt die boog misschien wat kleiner en wie tot nu toe armoede als onrecht affichereerde, doet dat hopelijk wat minder ´makkelijk´. Misschien ook, door al die groeiende inzichten, onstaat er behoefte aan beter beleid en handelt de politiek .... correct, door woorden om te zetten in daden.
Goed bedoeld
Het is heel politiek correct om armoede onrechtvaardig te noemen. Als je er van de buitenkant tegenaan kijkt kan dat heel positief bedoeld zijn, het is in elk geval beter dan roepen dat armoede niet bestaat. Maar als je er zelf in zit, dan is het gewoon akelig. Je moet het hoofd boven water houden, de eindjes aan elkaar knopen. Niet je verstand op nul en je blik op oneindig, maar te midden van alle onzekerheid en dreigende paniek, je verstand paraat houden en je blik richten op morgen. Of alleen op vandaag, zodat je tenminste wat te eten hebt. En tegelijk je tanden op elkaar zetten om de moed erin te houden, terwijl je weet dat de realiteit niet moedgevend is. Vechten voor je leven, terwijl je weet dat je kwetsbaar bent. Met je rug tegen de muur (fysiek en emotioneel) speel je een soort simultaan schaakpartij, op leven en dood.
Armoede als eigen ervaring
Schrijven over armoede ter gelegenheid van Blog Action Day is een goede zaak. Maar degenen die schrijven zijn niet degenen die armoede aan den lijve ondervinden, anders hebben ze vermoedelijk geen pc en tijd om een blog te schrijven. Ze kunnen dus heel veilig en politiek correct hun terechte verontwaardiging bezingen.
Van mij mag Blog Action Day volgend jaar weer armoede als thema hebben. Maar dan beschreven vanuit het perspectief van degenen die armoede ondervinden. Want ook al zullen sommigen (velen) niet in staat zijn hun eigen bericht op internet te plaatsen, dat is nog geen reden om ze niet aan het woord te laten. Als ik mee doe, beloof ik een iemand die armoede heeft te adopteren, al is het maar voor één dag.
Vragen voor een interview
Ik spoor hem/haar op en maak een afspraak te voor de bewuste dag. Stel hij heet Charlie, ik vraag hem:
- wat heb je meegemaakt de afgelopen 24 uur?
- hoe voel je je?
- heb je te eten en te drinken de komende 24 uur en wat hoop je in die tijd te doen?
- wat zijn je dromen voor de toekomst?
Ik verwerk dat tot een tekst voor een blog. Of ik regel een toetsenbord waarop Charlie dat zelf intikt. Ik maak een foto van hem en plaats het geheel op een speciale website die voor deze dag is opgezet.
Die website gaat een pracht van een mozaïek vertonen. Een bewoner van een slum in Nairobi staat tussen een dakloze uit Rotterdam en een aan lager wal geraakte alcoholist in een Russisch dorpje. Dankzij degenen die hun ervaringen melden en degenen die dat indien gewenst faciliteren met wat technische en verbale ondersteuning. Ik weet zeker dat het een verzameling wordt met pracht en kracht, kleur en geur, passie en compassie.
Minder vrijblijvend
Daar wordt de wereld rijker van. Wie vroeger met een boog om signalen van armoede heen liep, maakt die boog misschien wat kleiner en wie tot nu toe armoede als onrecht affichereerde, doet dat hopelijk wat minder ´makkelijk´. Misschien ook, door al die groeiende inzichten, onstaat er behoefte aan beter beleid en handelt de politiek .... correct, door woorden om te zetten in daden.
donderdag 9 oktober 2008
Dubbelganger doordringt pantser
“Nederland is een verkeersplein aan de Noorzee”, zei Hans Dorrestein. “En de pizzakoeriers rijden zo hard dat ze eerder koud zijn dan de pizza’s.” Toen was verkeersveiligheid nog een van de voornaamste problemen, tegenwoordig gaat het alsmaar over veiligheid tegen aanslagen. Sinds de moord op Fortuyn rijden politici in gepantserde wagens.
Armgebaar wekt woede
Toch is dat niet waar, merk ik op een soort subplein. Via het Jaarbeursplein in Utrecht, ben ik op weg naar het station. Een studente met een fiets kruist mijn pad, ik laat haar voorgaan met een armgebaar en word ingehaald door een bozig kijkende heer. Blijkbaar neemt hij me kwalijk dat hij heeft moeten inhouden. Zodra ik hem aankijk wendt hij zijn blik weer af en loopt ietwat in elkaar gedoken verder.
Grote gelijkenis
De kop staat ergens op mijn netvlies. Waar ken ik die van? Donker haar met scheiding in het midden, krachtige ogen onder borstels van wenkbrauwen, achter een metalen bril. Zou dit werkelijk Maxime Verhagen kunnen zijn, onze minister van Buitenlandse Zaken? De gelijkenis is overweldigend.
Soeplesse in een sportjas
Hij heeft een rap tempo, ondanks de schichtig opgetrokken schouders. Soepel zwaaiend met zijn bovenlijf beklimt hij de trap, ik sta op de volle roltrap. Niemand om me heen heeft in de gaten dat de man daarboven met de rode sportjas, een bekendheid is. Er steken weliswaar zwarte broekspijpen onderuit, voorzien van een scherpe vouw, maar die felrode kleur trekt alle aandacht. Als ik boven ben is er niets meer van hem te zien.
In het wild lopend
In de stationshal zie ik hem bij een snackbalie. Zou hij van pizza houden of patat? Even later loopt hij weer zwaaiend met zijn romp, door naar zijn trein. Nederland is meer dan een verkeersplein, het heeft een station. Het is eigenlijk een dorp. Waar in het buitenland politici zwaar worden bewaakt, lopen ze hier in het wild rond.
Tenzij dit niet onze minister was. Maar dan kan hij zich heel gemakkelijk voor hem uitgeven. Dat is een veiligheidsprobleem waartegen gepantserde wagens niet bestand zijn.
Armgebaar wekt woede
Toch is dat niet waar, merk ik op een soort subplein. Via het Jaarbeursplein in Utrecht, ben ik op weg naar het station. Een studente met een fiets kruist mijn pad, ik laat haar voorgaan met een armgebaar en word ingehaald door een bozig kijkende heer. Blijkbaar neemt hij me kwalijk dat hij heeft moeten inhouden. Zodra ik hem aankijk wendt hij zijn blik weer af en loopt ietwat in elkaar gedoken verder.
Grote gelijkenis
De kop staat ergens op mijn netvlies. Waar ken ik die van? Donker haar met scheiding in het midden, krachtige ogen onder borstels van wenkbrauwen, achter een metalen bril. Zou dit werkelijk Maxime Verhagen kunnen zijn, onze minister van Buitenlandse Zaken? De gelijkenis is overweldigend.
Soeplesse in een sportjas
Hij heeft een rap tempo, ondanks de schichtig opgetrokken schouders. Soepel zwaaiend met zijn bovenlijf beklimt hij de trap, ik sta op de volle roltrap. Niemand om me heen heeft in de gaten dat de man daarboven met de rode sportjas, een bekendheid is. Er steken weliswaar zwarte broekspijpen onderuit, voorzien van een scherpe vouw, maar die felrode kleur trekt alle aandacht. Als ik boven ben is er niets meer van hem te zien.
In het wild lopend
In de stationshal zie ik hem bij een snackbalie. Zou hij van pizza houden of patat? Even later loopt hij weer zwaaiend met zijn romp, door naar zijn trein. Nederland is meer dan een verkeersplein, het heeft een station. Het is eigenlijk een dorp. Waar in het buitenland politici zwaar worden bewaakt, lopen ze hier in het wild rond.
Tenzij dit niet onze minister was. Maar dan kan hij zich heel gemakkelijk voor hem uitgeven. Dat is een veiligheidsprobleem waartegen gepantserde wagens niet bestand zijn.
maandag 22 september 2008
Versieren van vrouwen - feest voor feministes
“Als vrouwen altijd hadden gewacht op het initiatief van een man, dan waren we nu ongeveer uitgestorven.” Deze uitspraak van filmster Brigitte Bardot komt in me op tijdens de Real Man Conference, vandaag in de RAI. Volgens de organisatoren de eerste keer ter wereld dat een congreszaal is afgehuurd voor het onderwerp: hoe versier je een vrouw?
Allerlei emoties
Versieren is een veelbesproken en tegelijk heel beladen onderwerp. Omdat mannen diverse keren per minuut aan seks denken (net als vrouwen, schijnt het), maar ook omdat er behalve het genot van seks nogal wat andere emoties omheen zwermen. Angst voor de pijn en de woede die gepaard gaan met afwijzing. De vraag of je zelf met de ander verder wilt. Verlangen naar plezier, de behoefte om de ander ter wille te zijn en toch je eigenheid te bewaren.
Dromerige ogen
Je zou verwachten dat er machotypes rondlopen: dure kleren, koude lach, harde ogen en zelfgenoegzame prietpraat. Maar daar is niets van te zien, zelfs bij de sprekers. Die betitelen zich als pick-up artists, blijkbaar omdat ze het oppikken van vrouwen als een kunst ervaren. Uit de verhalen blijkt dat er heel wat vrouwen zijn die het een eer vinden om hierbij als kunstobject te fungeren. Ook de deelnemers lijken artistiek ingesteld, ik heb onder mannen nog nooit zo’n hoog percentage dromerige ogen gezien. Misschien ook wel heel logisch: om voor een groot gezelschap te erkennen dat je qua versierkunst nog wat stappen vooruit wilt zetten, moet je kwetsbaar kunnen zijn.
Loser en manipulator
Er zijn ook vrouwen in het publiek, de meeste fris en jong, in gezelschap van een partner. Sommige kun je horen lachen bij het uitleggen van de trucs die in hun richting zullen worden uitgehaald. Er is ook een vrouw die een spreker in het nauw drijft: ze roept dat Tijn van Ewijk een manipulator is, een loser. Ze werpt zichzelf op als deskundige voor de mannen die willen leren een vrouw te versieren.
Te grazen genomen
Het raakt me dat juist deze spreker te grazen wordt genomen. Waar anderen vooral tips en trucs noemen, vertelt Van Ewijk met veel voorbeelden dat je een vrouw niet kunt versieren zonder authentiek respect. Eigenlijk heb ik dat al heel vaak meegemaakt: juist de mannen die in woord en daad uiting geven aan respect voor vrouwen, worden door hen het zwaarst onder vuur genomen.
Confronterende boodschap
De boodschap die Van Ewijk brengt is blijkbaar niet helemaal welkom. Eigenlijk wel logisch: het is voor een vrouw niet moeilijk om vat te krijgen op de trucs van mannen, maar als een man respect voor haar heeft, komt de vraag op of zij dat ook voor hem heeft. Dat kan een confronterende vraag zijn, zeker voor vrouwen die ervan uitgaan dat ze complimenten kunnen eisen in ruil waarvoor ze gewend zijn een stroom aan verwijten te spuien.
Boze bitch
“Als je een vrouw op een natuurlijke manier benadert, heeft ze geen behoefte zich als bitch te gedragen”, zegt Van Ewijk. Maar dat is toch niet waar, gelet op deze confrontatie. Misschien bedoelt hij: “Als een vrouw zich dan nog als bitch gedraagt, kun je haar vrolijk gedag zeggen.” In elk geval ontzenuwt hij vrolijk een aantal mythes, althans hij zegt met cijfers te kunnen aantonen dat vrouwen niet slechter betaald worden dan mannen, dat ze niet meer in het huis doen en dat ze niet vaker dan mannen slachtoffer zijn van huiselijk geweld. De zware kritiek die vanuit het feminisme op mannen wordt geleverd, verdient nader onderzoek.
Bange ballen
Het probleem van mannen is volgens Van Ewijk dat ze geen ballen meer hebben. Die raakten ze kwijt toen ze verliefd werden op hun moeder en vervolgens op de kleuterjuf. “We leerden aardig, lief en braaf te zijn. Als je vraagt aan je moeder of je je ballen terug mag, zal ze zeggen ‘natuurlijk jongen, als je maar gezond eet, eerst netjes je handen wast en vooral je kamer opruimt’. Daar komen we niet verder mee, we moeten risico nemen, zoals mannen door de eeuwen heen altijd gedaan hebben. Doe iets waar je bang van bent, nadat je de risico’s hebt ingeschat. Primitieve volken hebben dat goed begrepen, daar worden mannen ritueel geïnitieerd nadat ze moed getoond hebben, zodat ze als volwassene een positie krijgen binnen (en voor) de stam.”
Ruimte voor risico
En daarmee komt de uitspraak van Bardot in een nieuw licht te staan. De mensheid zou ook uitsterven als mannen geen moed betonen. De risico’s daarvan worden groter, nu het feminisme voortschrijdt en een soort permanente initiatierite heeft geschapen die nooit wordt voltooid. Maar mannen kunnen zich daartegen wapenen omdat ze gewend zijn met risico’s om te gaan. Ruimte voor initiatief aan beide kanten bevestigt de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen. Een conclusie die zelfs feministes moet aanspreken. Zo heeft de Real Man Conference meer opgeleverd dan ik had gedacht.
Versiering
In 2009 is Dolle Mina al weer veertig jaar geleden, blijkbaar zijn we vooruit gegaan. Dat zijn twee redenen voor een feestje. Wie neemt het initiatief voor de versiering?
Zie verder
Naschrift
Voor wie denkt dat ik een versierexpert ben: dat is niet het geval. Ik vind het een interessant onderwerp, maar ik ben er niet goed in.
Allerlei emoties
Versieren is een veelbesproken en tegelijk heel beladen onderwerp. Omdat mannen diverse keren per minuut aan seks denken (net als vrouwen, schijnt het), maar ook omdat er behalve het genot van seks nogal wat andere emoties omheen zwermen. Angst voor de pijn en de woede die gepaard gaan met afwijzing. De vraag of je zelf met de ander verder wilt. Verlangen naar plezier, de behoefte om de ander ter wille te zijn en toch je eigenheid te bewaren.
Dromerige ogen
Je zou verwachten dat er machotypes rondlopen: dure kleren, koude lach, harde ogen en zelfgenoegzame prietpraat. Maar daar is niets van te zien, zelfs bij de sprekers. Die betitelen zich als pick-up artists, blijkbaar omdat ze het oppikken van vrouwen als een kunst ervaren. Uit de verhalen blijkt dat er heel wat vrouwen zijn die het een eer vinden om hierbij als kunstobject te fungeren. Ook de deelnemers lijken artistiek ingesteld, ik heb onder mannen nog nooit zo’n hoog percentage dromerige ogen gezien. Misschien ook wel heel logisch: om voor een groot gezelschap te erkennen dat je qua versierkunst nog wat stappen vooruit wilt zetten, moet je kwetsbaar kunnen zijn.
Loser en manipulator
Er zijn ook vrouwen in het publiek, de meeste fris en jong, in gezelschap van een partner. Sommige kun je horen lachen bij het uitleggen van de trucs die in hun richting zullen worden uitgehaald. Er is ook een vrouw die een spreker in het nauw drijft: ze roept dat Tijn van Ewijk een manipulator is, een loser. Ze werpt zichzelf op als deskundige voor de mannen die willen leren een vrouw te versieren.
Te grazen genomen
Het raakt me dat juist deze spreker te grazen wordt genomen. Waar anderen vooral tips en trucs noemen, vertelt Van Ewijk met veel voorbeelden dat je een vrouw niet kunt versieren zonder authentiek respect. Eigenlijk heb ik dat al heel vaak meegemaakt: juist de mannen die in woord en daad uiting geven aan respect voor vrouwen, worden door hen het zwaarst onder vuur genomen.
Confronterende boodschap
De boodschap die Van Ewijk brengt is blijkbaar niet helemaal welkom. Eigenlijk wel logisch: het is voor een vrouw niet moeilijk om vat te krijgen op de trucs van mannen, maar als een man respect voor haar heeft, komt de vraag op of zij dat ook voor hem heeft. Dat kan een confronterende vraag zijn, zeker voor vrouwen die ervan uitgaan dat ze complimenten kunnen eisen in ruil waarvoor ze gewend zijn een stroom aan verwijten te spuien.
Boze bitch
“Als je een vrouw op een natuurlijke manier benadert, heeft ze geen behoefte zich als bitch te gedragen”, zegt Van Ewijk. Maar dat is toch niet waar, gelet op deze confrontatie. Misschien bedoelt hij: “Als een vrouw zich dan nog als bitch gedraagt, kun je haar vrolijk gedag zeggen.” In elk geval ontzenuwt hij vrolijk een aantal mythes, althans hij zegt met cijfers te kunnen aantonen dat vrouwen niet slechter betaald worden dan mannen, dat ze niet meer in het huis doen en dat ze niet vaker dan mannen slachtoffer zijn van huiselijk geweld. De zware kritiek die vanuit het feminisme op mannen wordt geleverd, verdient nader onderzoek.
Bange ballen
Het probleem van mannen is volgens Van Ewijk dat ze geen ballen meer hebben. Die raakten ze kwijt toen ze verliefd werden op hun moeder en vervolgens op de kleuterjuf. “We leerden aardig, lief en braaf te zijn. Als je vraagt aan je moeder of je je ballen terug mag, zal ze zeggen ‘natuurlijk jongen, als je maar gezond eet, eerst netjes je handen wast en vooral je kamer opruimt’. Daar komen we niet verder mee, we moeten risico nemen, zoals mannen door de eeuwen heen altijd gedaan hebben. Doe iets waar je bang van bent, nadat je de risico’s hebt ingeschat. Primitieve volken hebben dat goed begrepen, daar worden mannen ritueel geïnitieerd nadat ze moed getoond hebben, zodat ze als volwassene een positie krijgen binnen (en voor) de stam.”
Ruimte voor risico
En daarmee komt de uitspraak van Bardot in een nieuw licht te staan. De mensheid zou ook uitsterven als mannen geen moed betonen. De risico’s daarvan worden groter, nu het feminisme voortschrijdt en een soort permanente initiatierite heeft geschapen die nooit wordt voltooid. Maar mannen kunnen zich daartegen wapenen omdat ze gewend zijn met risico’s om te gaan. Ruimte voor initiatief aan beide kanten bevestigt de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen. Een conclusie die zelfs feministes moet aanspreken. Zo heeft de Real Man Conference meer opgeleverd dan ik had gedacht.
Versiering
In 2009 is Dolle Mina al weer veertig jaar geleden, blijkbaar zijn we vooruit gegaan. Dat zijn twee redenen voor een feestje. Wie neemt het initiatief voor de versiering?
Zie verder
- website van de Real Man Conference
- organisator DatingDocters
- op YouTube staan video-impressies
- Masterflirt (Tijn van Ewijk)
Naschrift
Voor wie denkt dat ik een versierexpert ben: dat is niet het geval. Ik vind het een interessant onderwerp, maar ik ben er niet goed in.
dinsdag 19 augustus 2008
Cramer en de subsidie aan Milieudefensie
Minister Cramer van VROM wil de subsidie aan Milieudefensie terugdraaien. Ik hoop maar dat het niets anders is dan paniekvoetbal van een minister die ik ken als inhoudelijk zeer deskundig, verstandig en integer, maar die schijnt te kampen met een afnemende populariteit, wat in de poltitiek nu eenmaal kan leiden tot turbulentie. Het is ongetwijfeld goedbedoeld (een minister heeft natuurlijk wel wat draagvlak nodig), maar ondoordacht.
Kwijt of rijk
Zolang Cramer de kritiek op Milieudefensie niet hard onderbouwt, lijkt het allemaal een poging de werkgevers voor zich te winnen. Die zijn de milieubeweging liever kwijt dan rijk en uiten daarom harde beschuldigingen.
Verwondering
Eerder pleitte Frits Bolkestein, als fractievoorzitter van de VVD voor het afschaffen van de subsidie, onder meer omdat Milieudefensie gekant was tegen de uitbreiding van Schiphol. Het was toenmalig Schipholdirecteur Hans Smits die zijn verwondering hierover uitsprak. En het was senator Bierman van de eenmansfractie OSF die erop wees dat de overheid nog veel meer subsidie geeft aan organisaties die zelf nog veel meer geld hebben en die het overheidsbeleid nog veel feller bestrijden, zoals 'Nederland Distributieland'. Deze organisatie was indertijd berucht, mede door hun geslaagde pogingen om de Betuwelijn te afficheren als een milieuvriendelijk en economisch rendabel project. Dat bleek niet waargemaakt te worden.
Schade voor economie landschap en milieu
Het landschap rond de lijn is zwaar beschadigd, zonder dat er positieve milieueffecten zijn gerealiseerd. Dat komt onder meer omdat de lijn nog steeds nauwelijks gebruikt wordt. Dus de rentabiliteit is al helemaal ver te zoeken. Door geld weg te gooien is Nederland economisch achterop geraakt.
En waar Milieudefensie strijdt voor het milieu, dus het algemeen belang, doen deze clubs dat niet. Ze huren dure lobbyisten in die in achterkamertjes hun eenzijdige en soms maatschappelijk verwoestende werk doen.
Lichtpunt in de plannen
En daar zit gelijk een lichtpuntje in de plannen van Cramer. Als de regering consequent is worden ook dergelijjke subsidies stopgezet. Dat spaart een heleboel geld en het beleid wordt beter van kwaliteit (meer gericht op algemeen belang). Misschien is het dan ook wel reëel om de subsidie aan Milieudefensie te verminderen, zij hoeven geen tegenwicht meer te geven aan de eenzijdige werkgeverslobby want die is verdwenen. De realiteit van de milieuproblematiek is niet meer onderhevig aan getouwtrek in achterkamertjes, maar komt gewoon in beleidsnota's ter sprake. En dat schept weer nieuw perspectief voor het draagvlak dat nodig is voor ... een goed milieubeleid.
Kwijt of rijk
Zolang Cramer de kritiek op Milieudefensie niet hard onderbouwt, lijkt het allemaal een poging de werkgevers voor zich te winnen. Die zijn de milieubeweging liever kwijt dan rijk en uiten daarom harde beschuldigingen.
Verwondering
Eerder pleitte Frits Bolkestein, als fractievoorzitter van de VVD voor het afschaffen van de subsidie, onder meer omdat Milieudefensie gekant was tegen de uitbreiding van Schiphol. Het was toenmalig Schipholdirecteur Hans Smits die zijn verwondering hierover uitsprak. En het was senator Bierman van de eenmansfractie OSF die erop wees dat de overheid nog veel meer subsidie geeft aan organisaties die zelf nog veel meer geld hebben en die het overheidsbeleid nog veel feller bestrijden, zoals 'Nederland Distributieland'. Deze organisatie was indertijd berucht, mede door hun geslaagde pogingen om de Betuwelijn te afficheren als een milieuvriendelijk en economisch rendabel project. Dat bleek niet waargemaakt te worden.
Schade voor economie landschap en milieu
Het landschap rond de lijn is zwaar beschadigd, zonder dat er positieve milieueffecten zijn gerealiseerd. Dat komt onder meer omdat de lijn nog steeds nauwelijks gebruikt wordt. Dus de rentabiliteit is al helemaal ver te zoeken. Door geld weg te gooien is Nederland economisch achterop geraakt.
En waar Milieudefensie strijdt voor het milieu, dus het algemeen belang, doen deze clubs dat niet. Ze huren dure lobbyisten in die in achterkamertjes hun eenzijdige en soms maatschappelijk verwoestende werk doen.
Lichtpunt in de plannen
En daar zit gelijk een lichtpuntje in de plannen van Cramer. Als de regering consequent is worden ook dergelijjke subsidies stopgezet. Dat spaart een heleboel geld en het beleid wordt beter van kwaliteit (meer gericht op algemeen belang). Misschien is het dan ook wel reëel om de subsidie aan Milieudefensie te verminderen, zij hoeven geen tegenwicht meer te geven aan de eenzijdige werkgeverslobby want die is verdwenen. De realiteit van de milieuproblematiek is niet meer onderhevig aan getouwtrek in achterkamertjes, maar komt gewoon in beleidsnota's ter sprake. En dat schept weer nieuw perspectief voor het draagvlak dat nodig is voor ... een goed milieubeleid.
Abonneren op:
Posts (Atom)
